Pinto, die als leider voorop liep, bleef even haken met haar poot achter een uitstekende tak. De rest kon haar niet meer ontwijken. De hele meute kwam hard tot stilstand en ik moest de slee op zijn kant gooien om een botsing met de honden te vermijden. Toen ik de hele slee en de honden terug aan het reorganiseren was om te kunnen vertrekken, zag ik dat Pinto mankte. Lopen ging niet meer. Ze moest de slee in tot aan het checkpoint waar ik haar zou laten nakijken door de dierenarts. Het werd een hel om er te geraken. Ik heb Pinto zeker 15 keer terug in de slee moeten steken. Telkens de honden vertrokken, wrong Pinto zich terug uit de slee en sprong eruit. Het was gevaarlijk. Ik had haar immers vastgemaakt aan de slee en de honden blijven doorgaan. Een paar keer kreeg ik de slee niet gestopt en zag ik Pinto aan de slee bengelen terwijl de andere honden maar bleven trekken. Ik was bang. Bang voor mezelf, bang voor Pinto, bang om niet verder te kunnen in een donker bos bij -35 °C.... Bij het checkpoint oordeelde de dierenarts dat de race voor haar over was. Ik zou de volgende dag vertrekken met 1 hond minder!
