Het Sealab-project, gelanceerd in 1969 voor de kust van Noord-Californië, was het geesteskind van een plattelandsdokter die marinepionier werd en ervan droomde de grenzen van oceaanverkenning te verleggen, zoals NASA dat deed met ruimteverkenning. De enorme buisvormige structuur van 300 ton was een onderwaterhabitat onder druk, compleet met wetenschappelijke laboratoria en woonruimten voor duikers die daar dagen of zelfs maanden achtereen op de oceaanbodem zouden wonen en werken. Tijdens het hoogtepunt van de Space Race testte dit gedurfde programma ook de grenzen van het menselijk uithoudingsvermogen en bracht het een revolutie teweeg in de manier waarop mensen de oceaan verkennen.
