Alfred Brendel, een van de grootste pianisten aller tijden, speelt en reflecteert op de laatste drie pianosonates van Franz Schubert. Zoals hij opmerkt, kan Schubert niet hebben geweten dat hij spoedig zou sterven, dus belichamen ze waarschijnlijk niet de sfeer van berusting en finaliteit die toekomstige generaties sentimenteel hebben volgehouden. Ze werden echter lange tijd verwaarloosd, bijna vergeten, en pas in recentere tijden worden ze gekoesterd en uitgevoerd. De rust en wijsheid van de maestro, samen met de geduldige observatie van iemand die geen onbekende is in het idee van het onherroepelijk verlorene, van de uitwissingen van de geschiedenis, en van de waarde van kwetsbare voorwerpen die zorgvuldig van generatie op generatie worden doorgegeven, is een genot. .
